محمدعمر عبدی بزدی

محمدعمر عبدی بزدی

محمدعمر عبدی بزدی، ملقب به شاعر خشتمال جام، غزل سُرای محلی خراسان، متولد یکم خرداد ۱۳۲۷ در روستای بِزد از ییلاقات خوش آب و هوای تربت جام بدنیا آمد؛ او بجز خواندن و نوشتنِ مکتبخانه قدیم و اول ابتدایی در مدرسه، کلاس درس دیگری را تجربه نکرد.

دلیل دوری از مکتب، شرایط سخت زندگی و کار در کوره پزخانه های تهران و شیراز بود؛ اما از همان کودکی ذوق به شعر و شاعری و طبع پر جوش و خروش، اورا از مطالعات شخصی باز نداشت؛ وی توانست در ۱۲ سالگی دوبیتی های محلی خویش را از طریق رادیو دهقان به گوش مردم خویش برساند.

با آشنا شدن عبدی بزدی با کتاب بوستان سعدی، آتش این ذوق شعله ورتر شد و با مطالعات بیشتر به پلکان جدیدی از سرودن شعر پا گذاشت؛ اما نقطه عطف این شاعرِ خوش ذوق، آشنایی و همراهی با موسیقی دانان تربت جام بود؛ آشنایی با استاد کریم کریمی، خواننده و نوازنده شهیر منطقه در خراسان و دیگر استاد پور عطایی، نورمحمد درپور، مرادعلی سالار احمدی ،عبدالله سرور احمدی و ذوالفقار عسکریان بود.

سرودن شعر و ارائه تصنیف های موسیقی منطقه، باعث رشد و بالندگی در هنر منطقه گردید. آلبومهای بسیاری از تصانیف، اشعار و دوبیتیهای وی در خراسان (صدا و سیما مرکز مشهد/آثار صوتی)، ثبت و ضبط شده است. او ۱۰ مجموعه شعر مختلف در قالب کتاب در دست چاپ دارد.

بعد از انقلاب توسط استاد کریم کریمی و استاد عبدالله سرور احمدی، اولین شعر او در قالب اولین خنیاگران بعد انقلاب به روی تالار وحدت رفت که باعث گردید نگرش انقلاب به موسیقی تغییر کرده و نوع موسیقی مجاز مورد تایید سردمداران انقلاب شود. از آن پس بود که درهای موسیقی کشور به روی هنرمندان باز شد، تا آنجایی که گروه موسیقی تربت جام به عنوان پیش قراولان موسیقی ایران بعد انقلاب شدند.

از اشعار ایشان

برتاج غزل نگین رخشان رویت،
برحُسن قصیده می فزاید مویت.
سرسبزترین رباعی ام را سروی،
در باغ ترانه ها بوَد ناجویت.

…

استخوانهای تن مادرمان فرهنگ است،
قله های شرف کشورمان فرهنگ است.
سربه اوج فلکیم از سرفرهنگ و هنر،
ادِّعا نیست که درباورمان فرهنگ است.
این که فرهنگ جهان جیره خورماست حَقَست.
برسر کُل جهان، افسرمان فرهنگ است.

 

الفبا(هنرمند)	ع
تولد(هنرمند)	قرن جاری
جنسیت(هنرمند)	مرد
استان(هنرمند)	خراسان رضوی
معروفیت(هنرمند)	پیشکسوت